Published on September 17, 2022
فرشی از زبالههای پلاستیکی رنگارنگ که از شاخههای فرعی به داخل میآیند، دریاچه سوچیتلان (Lake Suchitlan) در السالوادور (El Salvador) را پوشانده است.
این صحنه تأسفباری است که در سواحل کارائیب هندوراس (Honduras)، جایی که هزاران تن زباله از کشور همسایه گواتمالا (Guatemala) وارد میشود، به یک منظره بسیار عادی تبدیل شده است.
بطریهای نوشابههای گازدار، بستههای دارویی، دمپاییهای پارهشده – انواع زبالههای پلاستیکی را میتوان در دریاچه 13500 هکتاری سوچیتلان که به عنوان مخزن یک نیروگاه عمل میکند و توسط یونسکو (UNESCO) به عنوان یک تالاب با اهمیت بینالمللی شناخته میشود، شناور یافت.
ماهیگیران محلی می گویند آلودگی تیلاپیا (tilapia) و ماهی cichlid را مجبور میکند عمیق تر داخل دریاچه مصنوعی – بزرگترین بدن آب شیرین در کشور – بروند، جاییکه آنها نمیتوانند با تور ماهیگیری صیدشان کنند.
ماهیگیر 25 ساله لوئیس پناته (Luis Penate) به خبرگزاری فرانسه گفت: “بیش از دو ماه از زمانی که ما قادر به صید ماهی نبودیم میگذرد.”
او برای تامین مخارج زندگی خود با قایق متعلق به ماهیگیر دیگری، گردشگری را آغاز کرده است.
اردکها مسیرها را از میان زباله ها باز می کنند، لاک پشتهای کوچک برای حمام آفتاب از بطریهای شناور بالا می روند و اسب های لاغر برای نوشیدن آب آلوده به دریاچه میروند.
جاسینتو توبار (Jacinto Tobar)، شهردار پوتونیکو (Potonico)، روستای کوچکی در 100 کیلومتری شمال سن سالوادور در بخش Chalatenango، میگوید که این آلودگی بیسابقه است.
به گفته وی: «جانوران و گیاهان بسیار رنج میبرند» و تعداد گردشگران کمتر است.
پوتونیکو با جمعیت 2500 نفر بیشترین آسیب را در بین 15 روستای کنار رودخانه دارد.
سازمان دولتی که این مخزن را اداره میکند دهها کارگر را برای تمیز کردن دریاچه به صورت دستی استخدام می کند.
برخی از مردم محلی نیز در این کار کمک میکنند، که توبار می گوید تکمیل آن سه تا چهار ماه طول میکشد.